جراحی زخم دیابتی

تقریباً 15٪ از بیماران مبتلا به دیابت دچار زخم دیابتی می شوند و 15-20٪ این زخم ها در نهایت منجر به قطع عضو می شود. در مدیریت زخم، دبریدمان زخم، برداشتن بافت مرده است، زیرا ماندن بافت مرده یا نکروز بر روی بدن، منجر به التهاب، عفونت و تاخیر در بهبودی شود. تلاش‌های متعددی برای تعیین اینکه کدام روش دبریدمان زخم به دلیل ارتباط با نتایج در بهبود زخم، بهتر است، صورت گرفته است. در سال 2016، Elraiyah و همکارانش یک بررسی سیستماتیک از دبریدمان زخم برای زخم‌های مزمن پای دیابتی (DFUs) انجام دادند و مشخص شد که استفاده از تکنیک‌های جراحی، اتولیتیک و دبریدمان لارو روی زخم‌های مزمن پای دیابتی موثر است. با این حال، محققان بر این باورند که این به این دلیل است که زخم هر بیماری منحصربه‌فرداست ، بنابراین، از پزشکان مراقبت از زخم می‌خواهند که به طور مداوم تکنیک‌های مراقبت و درمان از زخم را تغییر دهند تا شرایط مورد نیاز محیط زخم را برای بهبودی برآورده کنند.

تعریف دبریدمان اتولیتیک در برای زخم دیابتی

ساده ترین شکل دبریدمان زخم به این صورت است که اجازه میدهند از طریق آنزیم های پروتئولیتیک طبیعی که بافت نکروزه را تخریب می کند، بدن خود به خود زخم را درمان کند و روال طبیعی خود را طی کند . اگر از دبریدمان اتولیتیک به عنوان درمان اصلی استفاده می شود، زخم باید در حالت حاد پایه و بیس دانه بندی سالمی داشته باشد. در چنین شرایطی درمان های ثانویه ی موضعی رطوبت بستر زخم را تامین می کنند. روش‌های دیگر زیادی وجود دارند که بعضی از آن‌ها با راه‌های دیگر دبریدمان همپوشانی دارند.

 

دبریدمان آنزیماتیک برای زخم دیابتی

پماد کلستریدیال کلاژناز (Clostridial collagenase ) تنها عامل آنزیمی مورد تایید سازمان غذا و دارو (FDA) برای زخم ها و سوختگی ها است. این دارو از باکتری کلستریدیوم هیستولیتیکوم برای کمک به هضم کلاژن های بافت و حذف قسمت‌های مرده استفاده می‌شود. این مدل درمان موضعی باید برای زمانی که بیش از حد بافت مرده و غیر قابل استفاده روی زخم جمع شده است، مانند زمانی که زخم به حالت مزمن می رسد، استفاده شود. پماد کلاژناز همراه با دبریدمان شارپ می تواند پیشرفت بسته شدن زخم را به ویژه در زخم های مقاوم، تسهیل کند.

 

طبق تحقیقات دبریدمان شارپ، نتایج بهتری در مقایسه با هیدروژل به همراه دارد. بنابراین، می توان از آن با کمک دبریدمان شارپ،به بسته شدن زخم های مزمن استفاده کرد. کلاژناز همچنین می‌تواند باعث تسکین درد برای بیمار های حساس شود. تحقیقات نشان می دهد دبرید های کلاژناز توانایی کاهش التهاب موضعی را دارند. این عمل دبریدمان و کلاناژ می تواند در زخم های دیابتی بسیار مورد توجه قرار گیرد زیرا این زخم ها دارای واکنش التهابی بسیار زیاد و طولانی مدت را هستند. علاوه بر این، دبریدمان می تواند به جلوگیری از عفونت زخم کمک کند، با این حال، این باید بیشتر مورد آزمایش قرار گیرد

دبریدمان جراحی برای زخم دیابتی

دبریدمان جراحی یا شارپ دارای استاندارد طلایی دبریدمان زخم، در نظر گرفته شده است.. از این تکنیک از ابزار جراحی مانند اسکالپ استفاده می کند.

در این عمل بافت های از بین رفته و مرده را از بین می برند. انجام دبریدمان جراحی، نیاز به یک پزشک بسیار ماهر دارد تا از آسیب به بافت سالم جلوگیری کند. اگرچه بسیار سریع و مؤثر است اما تا سال 2010 هنوز داده‌های کافی از نتایج کنترل‌شده در مورد زخم‌های پای دیابتی وجود نداشت که ثابت کند دبریدمان جراحی، نسبت به هر شکل دیگری از دبریدمان بهتر است.در نتیجه دبریدمان شارپ یا جراحی، اغلب با سایر انواع دبریدمان زخم، مانند دبریدمان آنزیمی و مکانیکی برای بهبود سریعتر زخم، ترکیب می‌شود.

    

دبریدمان مکانیکی برای زخم دیابتی

تکنیک دبریدمان مکانیکی بافت را از بستر زخم جدا می کند. یک مشکل این روش این است که ماهیت غیرانتخابی دارد، به این معنی که بافت مرده و همچنین بافت سالم در فرآیند دبریدینگ (debriding process) برداشته می‌شود. رایج ترین شکل دبریدمان مکانیکی در رابطه با DFU ها یا زخم های پای دیابتی، استفاده از پانسمان های گاز، از نوع مرطوب تا نوع خشک است. مشاهده ی نتیجه ی این نوع دبریدمان، بسته به تعداد دفعاتی که نیاز است پانسمان تغییر کند، می تواند بسیار زمان بر باشد.

 

دبریدمان بیولوژیک برای زخم دیابتی

دبریدمان زخم بیولوژیک از قرن نوزدهم به عنوان یک روش قدیمی دبریدمان زخم در سراسر جهان شناخته می شود. یکی از نمونه‌های این نوع دبریدمان، استفاده از ماگوت‌هاست. این ماگوت ها آنزیم‌های گوارشی ترشح می‌کنند و با حل کردن بافت‌های نکروز در موادی که ترشح می کنند، باعث از بین رفتن بافت های مرده می شوند. این ماگوت ها استریل هستند و زخم را از هر گونه بافت مرده پاک می‌کنند و در نتیجه باعث بهبود زخم می‌شوند. برای زخم های پای دیابتی هایی که به درمان مرسوم پاسخ نمی دهند، از درمان دبریدمان با ماگوت ها می‌توان استفاده کرد.

 

در این مطالعات گفته شده است که بیمارانی که دبریدمان با لارو ماگوت دریافت کرده اند، در 9 روز بهبود یافته‌اند. در صورتی که با درمان معمولی این بهبودی 29 روز طول می‌کشید تا تنها به 50 درصد کاهش سطحی درست پیدا کند. اوج این تحقیقات زمانی بود مه در سال 2009 فردی به جای لارو مگس معمولی از لارو مگس های استوایی برای این روش از دبریدمان بیولوژیک استفاده کرد. در این آزمایش مشاهده شد، در زخم ها، برداشتن بافت نکروز با لارو های مگس استوایی، تحریک بافت دانه بندی برای بهبودی مؤثرتر است. در نتیجه ی این آزمایش مشاهده شد بیمارانی که به درمان مرسوم برای زخم پای دیابتی عفونی پاسخ نمی‌دهند، دبریدمان بیولوژیک با استفاده ا ماگوت، باید سریعتر برایشان در نظر گرفته شود. در ادامه ی درمان دبریدمان و رشد سریعتر بافت دانه ای، درمان های کمکی، مانند کاربردهای پیوند پوست و در میزان بهبودی بسیار مفید هستند. .

https://nilsar.com/i-20033/%D8%AC%D8%B1%D8%A7%D8%AD%DB%8C-%D8%B2%D8%AE%D9%85-%D8%AF%DB%8C%D8%A7%D8%A8%D8%AA%DB%8C